Ίσως αν συναντιόμασταν σε κάποια άλλη φάση της ζωής μας, 

να ήμασταν πιο ικανοί να το υπερασπιστούμε όλο αυτό.

ΑΠΕΙΡΑ ΞΕΡΕΙΣ.

Τι μου συμβαίνει; Τι γίνεται πια μαζί μου;

Έχω αλλάξει. Ξενύχτια, ποτά, κάπνισμα. Κάπνισμα; Πόσο άσχημα νιώθω που καπνίζω. Συνήθισα να κοροϊδεύω τον κόσμο και κυρίως τον εαυτό μου λέγοντας ότι δεν καπνίζω κανονικά, ότι δεν το έχω ανάγκη και ότι δεν το ζητάω. Όμως τώρα πια αυτό δεν ισχύει. Ζητάω το καθημερινό μου τσιγάρο από τη στιγμή που ανοίγω τα μάτια μου.

Το ζητάω, όπως ζητάω εσένα.

Που είσαι; Που γυρνάς; Πως ζεις χωρίς εμένα;
Πως ζω χωρίς εσένα; Δεν ζω.

Μου λείπεις γαμώ το. 

Και μου τη δίνει που όσα αγαπάω σε θυμίζουν τόσο πολύ. Όμως κάτι έχει αλλάξει.


Κάπου διάβασα την εξής φράση: «Μου λείπουν πράγματα και άτομα που παρόλο που μου λείπουν, δε τα θέλω πια στη ζωή μου.»

Ακριβώς αυτό νιώθω και για σένα. Είναι κρίμα πως η τόση μου αγάπη μεταλλάχθηκε έτσι. Δεν ξέρω αν σε αγαπάω πια. Μάλλον το κάνω, μιας και μόνο στη θύμηση σου πονάω παντού. Αλλά ταυτόχρονα σε απεχθάνομαι, σε σιχαίνομαι και νιώθω ηλίθια μόνο και μόνο στη σκέψη σου. Ευτυχώς, οι στιγμές που σε σκέφτομαι πια έχουν ελαττωθεί κατά πάρα πολύ. Δεν είμαι πια η Ειρήνη που ό, τι και να γινόταν σκεφτόταν «Αυτό άρεσε στον Γιάννη, αυτό το κάναμε μαζί» Θεέ μου. Ευτυχώς έχω καιρό να το κάνω αυτό. Το μόνο πράγμα που σκέφτομαι πλέον όταν σε φέρνω στο μυαλό μου –εκτός από το αν είσαι καλά, καθώς είναι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα- είναι μια ερώτηση.


«Γιατί;» Γιατί συνέβη ό, τι συνέβη; Και κυρίως, πως με άφησες να φύγω; Ήσουν ο καλύτερος μου φίλος. Ακόμα και ο παρελθοντικός χρόνος αυτός με πονάει. Πως γίνεται να μην είσαι πια; Ναι ξέρω, άλλαξες, μου τα πες. Μα με αγαπάς γαμώ το κέρατο μου, είμαι σίγουρη για αυτό. Δεν ξέρω αν σου λείπω και αν ποτέ θα ξανά είμαστε «μαζί», αλλά ότι με αγαπάς το ξέρω με κάθε πτυχή της ψυχής μου.

Δεν σταματάς ποτέ να αγαπάς κάποιον. Αν το κάνεις, δεν τον είχες αγαπήσει εξ αρχής. Και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν με αγάπησες, οπότε μένω να πιστεύω ότι είναι το μόνο πράγμα που δεν έχει αλλάξει πια. Η αγάπη σου.



Αλλά τι συμβαίνει; Περάσαμε πολλά για να έχουμε τόσο άδοξο τέλος εμείς οι δυο. Μέσα από την ψυχή μου, δεν με ενδιαφέρει τι σου λένε οι άλλοι για μένα, και μεταξύ μας ούτε εσένα έπρεπε να σε ενδιαφέρει γιατί με ξέρεις. Όπως σε ξέρω και εγώ. Ξέρω κάθε σπιθαμή του εαυτού σου. Όλο σου το είναι. Ξέρω τα πάντα πάνω σου, πως σκέφτεσαι, πως λειτουργείς, γιατί κάνεις ό, τι κάνεις. Και το ξέρεις ότι σε ξέρω και αυτό σε τρόμαζε πάντα. Ήσουν πια προβλέψιμος για μένα. Αλλά όσο αναμενόμενες και να ήταν πάντα οι κινήσεις σου απέναντι μου, ποτέ δεν κατανόησα γιατί έφυγες.

*epeidi agapiomaste
*k thelume POLU o enas ton allon konta tu
*dn tha alaze i thesi mu
*ute tha me ekanes pera

Ακόμα θέλω να πεθάνω από πόνο όταν διαβάζω ό, τι μου χες πει εκείνο το βράδυ.
Πως άλλαξαν τόσο τα πράγματα;

*esena
*se exw kolliti mu
*se exw san aderfi mu
*se exw san proswpo
*pu lew oti thelw
*enowntas oti mporw
*na pw oti niwthw
*oti skeftome k tha me katalaveis
*k dn tha me pareksigiseis
*mporei na se pligwnw
*poles fores
*k signwmi pragmatika
*ala
*niwthw etsi mazi su
*ine periergo :/
*exis dikio se auto pu les pragmatika signwmi
*ala
*ise to atomo
*pu
*tha pw ta panta
*pu tha kratisw kakia
*k kserw
*pws tha ise akoma ecw
*edw*
*ise to "voithima mu to "patima"
*voithima"
*stn zwi mu re
*pws na su pw
*dn kserw an to ktlbeneis
*ise
*to upolipo mu
*pu prepei kapws ta provlimata mu na ta vgazw kapu
*k signwmi an se pligwnw
*pragmatika
*ala
*ise auti i pipa pu lene 

*to alo mu miso
*to pisw
*mu
*o krifos mu eautos
*i ektonwsi mu
*k to latreuw auto
*ise auto pu tha pw ta provlimata mu
*exis dn exis kati na peis
*egw tha ta pw
*k tha iremisw
*k kserw oti dn tha me pareksigiseis
*k dn tha mu kratiseis kakia

Μια μέρα ήθελα να στα στείλω όλα αυτά. Δεν έχει πια νόημα. Αχ Θεέ μου κάνε να είσαι καλά. Αυτό με νοιάζει μόνο. Και όταν χαμογελάς, το χαμόγελο σου να είναι αληθινό και να περνάς καλά. 
Και εγώ μια μέρα θα ορθοποδήσω πάλι. Έχω την Ποθητή διπλά μου πια και δεν ζητάω τίποτα άλλο. 


Όσο για εκείνη, πες της ευχαριστώ από μένα που σε προσέχει, και σε κρατάει καλά. Μπορεί να μη με συμπαθεί, και να μη με θέλει δίπλα σου, αλλά εγώ μέσα μου της είμαι ευγνώμων που σε αγαπάει. Έχεις ανάγκη από αγάπη, και όσο σκάρτα και να φέρθηκες σε μένα, αξίζεις αγάπη. 
Δεν είσαι κακός Γιαννάκη, όσο και να προσπάθησες με τις πράξεις σου να με πείσεις για το αντίθετο.



Κράτα τα όμορφα και τα καλά, και ίσως κάποια στιγμή εμείς οι δυο να τα ξαναπούμε.
Χωρίς δράματα, και όρους. Να είσαι και πάλι ο βλακαμάς μου.

«ΕΙΣΑΙ ΒΛΑΚΑΜΑΣ, ΚΑΙ ΤΡΩΣ ΠΟΛΛΕΣ ΠΑΤΑΤΕΣ.»



Μου λείπεις.
Σ’ αγαπάω.

Άπειρα ξέρεις:)

Μου λείπεις.

Μου λείπεις. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό.

Κάθε γαμημένο λεπτό, κάτι γίνεται και εύχομαι να μπορούσα να στο πω.

Κάθε φορά που βγαίνω, εύχομαι να ήσουν εκεί.

Κάθε μέρα παρακαλάω τον Θεό να σε δω στον δρόμο και συνάμα τρέμω να σε αντικρίσω.

Μου λείπεις. Χάνω τα λογικά μου.

"Μου λείπεις τόσο, που εγώ, όταν δεν είσαι εσύ μαζί μου, 

όταν δεν είσαι εσύ εδώ, νιώθω πως λείπω απ΄τη ζωή μου."

Μου λείπεις τόσο που πονάω. Συνέχεια. Μου λείπεις τόσο που κλαίω με ό,τι και να σε θυμίζει. Και σε θυμίζουν τα πάντα. Τραγούδια, ταινίες, μυρωδιές, εικόνες, τα πάντα.

Ακόμα ψάχνω το άρωμα σου στους περαστικούς. Ακόμα βλέπω παντού το πρόσωπο σου.

Και κάθε φορά που κάποιος λέει το όνομα σου, η καρδιά μου κυριολεκτικά σταματάει.

Και μετά πονάει. Σφίγγεται και ύστερα κάνει σαν τρελή.

Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο. Μόνο εσένα.

Μου λείπεις. Τόσο που υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να αναπνεύσω.

Μου πήρες το οξυγόνο και πνίγομαι μακρυά σου.

Μου λείπεις, συνέχεια.

"It's like a huge hole has been punched through my chest."

Μου λείπεις.

Μείνε

«Θες να μάθεις τι βλέπω, όταν κλείνω τα μάτια; 
Θες να μάθεις τι κάνω, για να ενώσω τα κομμάτια;»

Τι να σου πρωτοπώ; 

Τι να πρωτοακούσεις; 

Σήμερα με ρώτησες τι είναι αυτό που σκέφτομαι. 

Άνοιξα το στόμα μου, άρχισα να συντάσσω νοητά την απάντηση μου, μα τελικά κατέληξα βουβή. Είχα αμέτρητα πράγματα να πω, μα δεν είπα τίποτα. 

Σήμερα μετά από καιρό ήσουν μαζί μου. 

Και τίποτα δεν είχε σημασία, μόνο εσύ. 

Γιατί είσαι το μόνο πράγμα που σκέφτομαι κάθε μέρα. 

Και άκουγα την φωνή σου, και δάκρυζα κρυφά. Έστρεφα δεξιά το πρόσωπο μου μην τύχει και αντιληφθείς το αντίκτυπο της παρουσίας σου ξανά στην ζωή μου. 

Γιατί σήμερα ήσουν εδώ, μα δεν ξέρω αν θα μείνεις. 

Και δεν αντέχω να χαρώ και μετά να φύγεις. 

Δεν αντέχω να σε ξαναδώ μακριά μου. 

Μου είχες λείψει τόσο. 

Το γέλιο σου, τα μάτια σου, τα χέρια σου, τα πάντα. Μα σήμερα ήταν λες και ήταν όλα όπως πριν. 

Και δεν πίστευα για πολύ καιρό ότι θα μπορούσε να ξανά έρθει η στιγμή αυτή. 

Όπως δεν φανταζόμουν ότι σε ένοιαζε μετά από όσα είχαν γίνει. 

Οι σημερινές δύο ώρες ξεπέρασαν το καλύτερο σενάριο της φαντασίας μου. 

Μου λείπεις.

Μη φύγεις ξανά, σε εκλιπαρώ. 

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Μου πήρε πολύ καιρό, να αποδεχτώ ότι δεν θα είσαι πια δίπλα μου. Έτσι, αν σκοπεύεις να μπεις ξανά στην ζωή μου, κοίτα να μείνεις. 

Γιατί δεν μου αξίζει να περάσω για ακόμη μια φορά ό,τι πέρασα το καλοκαίρι αυτό. 

Γιατί μπορεί να ήταν εν αγνοία σου, μα τα λόγια σου το έκαναν το χειρότερο καλοκαίρι της ζωής μου, τουλάχιστον μέχρι τώρα. 

Και ίσως μετάνιωσες για ό,τι είπες, και σου είπα, αν ήταν κάποιος άλλος δεν θα το ανεχόμουν, μα αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με πείραξαν οι λέξεις σου.

Οι λέξεις αυτές, ήταν ό,τι άκουγα κάθε βράδυ. 

Γιατί δεν υπήρχε έστω και ένα βράδυ που το μυαλό μου να μην έτρεξε σε εσένα. 

Δεν υπήρχε ένα βράδυ που να μην σου είπα «καληνύχτα» και ας μη το έμαθες ποτέ. 

Δεν υπήρχε στιγμή που έφυγες από το μυαλό μου. Δεν υπήρχε λεπτό που να μην ένιωσα πόνο για την απουσία σου. 

Δεν υπήρχε δευτερόλεπτο που να μην ένιωθα ότι μου λείπεις.

«Όταν η απουσία, γίνει τρόπος ζωής, όταν ο πόνος, γίνει δρόμος διαφυγής, 

όταν στα πρόσωπα του κόσμου, βλέπω το πρόσωπο σου, 

όταν το δάκρυ μου στο χάρισα και έγινε δικό σου. 

Όταν το εγώ μου είναι μισό, και στο αστέρι μου θολό, 

όταν ξέρω πως υπάρχω μα δεν γίνεται να ζω, 

όταν μέσα μου κοιτώ, βλέπω ένα απύθμενο κενό γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ’ αγαπώ.»

Και η αλήθεια είναι πως η απουσία σου δεν πέρασε στιγμή απαρατήρητη.

Σαν ένας αόρατος μανδύας γεμάτος καρφιά, κάλυπτε το κορμί μου.

Ήταν λες και μια τεράστια τρύπα άνοιξε στο στήθος μου. 

Ένα κενό που δεν μπορούσε κανείς να καλύψει.

Ελπίζω σήμερα τουλάχιστον να σου έδωσα να καταλάβεις πόσο ανυπόφορα είναι χωρίς εσένα. 

Και ελπίζω να μείνεις· μόνο αυτό σου ζητάω. 

Τώρα που γύρισες, στάσου δίπλα μου.

Μου έλειψες.

«Cause all I think about is you…»

Γύρνα.

Γύρνα.
Γιατί τίποτα δεν είναι ίδιο, όσο εσύ δεν είσαι εδώ.
Γιατί δεν μπορώ να ξαπλώσω και να κλείσω τα μάτια μου χωρίς η μορφή σου να ξεπηδήσει και να με στοιχειώσει.
Γιατί χωρίς εσένα είναι δύσκολο πια να χαμογελάσω.
Γιατί μακριά σου, μπορεί ο καθένας να δει τον πόνο στο πρόσωπο μου.
Γιατί είναι δύσκολα για μένα.
Γιατί δεν μπορώ να συνεχίσω, δεν έχω ζωή.
Γιατί σου έδωσα τα πάντα και έμεινα με το τίποτα.
Γιατί δεν έχω που να μιλήσω, που να στραφώ.
Γιατί η απουσία σου έχει ποτίσει κάθε ίνα του εαυτού μου και δεν μπορώ να προχωρήσω.
Γιατί δεν θέλω να προχωρήσω.
Γιατί δεν πίστευα ποτέ ότι μπορεί να φύγεις και δεν προετοιμάστηκα για αυτό.
Γιατί όταν έφυγες, άφησες ένα κενό και είμαι μισή.
Γιατί κανείς δεν είναι εσύ και κανείς ποτέ δεν θα γίνει.
Γιατί ήσουν δικός μου μια φορά με έναν τρόπο που δεν σε είχε ποτέ κανείς· με έναν τρόπο που δεν είχα ποτέ κανέναν εγώ.
Γιατί σου έδωσα την ψυχή μου και την κρατάς ακόμη· είναι ακόμη δική σου.
Γιατί όλα σε θυμίζουν.
Γιατί όλα φωνάζουν το όνομα σου.
Γιατί βλέπω το πρόσωπο σου όπου και να κοιτάξω, και τα σημάδια σου υπάρχουν παντού.
Γιατί έχεις στιγματίσει την ζωή μου.
Γιατί αν τα δάκρυα είχαν φωνή, θα φώναζαν το όνομα σου.
Γιατί δεν μας άξιζε τέτοιο άδοξο τέλος.
Γιατί δεν μου αξίζει τίποτα από αυτά.
Γιατί δίπλα σου δεν φοβόμουν τίποτα, και δεν μου αρέσει να φοβάμαι.
Γιατί τώρα που δεν είσαι εδώ, τίποτα δεν έχει την σημασία που είχε πριν.
Γιατί δεν μπορώ να σε φέρω πίσω εγώ.
Και κυρίως γύρνα γιατί μου λείπεις. ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ. Μου λείπεις τόσο που πονάω, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. 
Γιατί μπορεί να νόμιζες ότι εγώ θα ξεχάσω, μα όπως βλέπεις έχεις χαράξει την πορεία της ζωής μου. 
Γύρνα γιατί μια μέρα παραδέχτηκες κάτι. Και τώρα το αθετείς. Και δεν είσαι έτσι εσύ.
Μην ξεχνάς, άσε τον εγωισμό και θα έχεις έμενα παρέα.
Σε παρακαλώ, γύρνα, για σένα, για μένα. Για εμάς.
Γύρνα.

«Mου πες να δώσεις λίγο χρώμα στη ζωή μου, μα μετάνιωσες πριν από τη στροφή.

Πάλι στη σιωπή, πάλι στη απόγνωση μ' ένα γιατί

μόνοι και μαζί θα το δεις ότι το τέλος θα ναι λύτρωση, γιορτή·

είμαστε απλώς παράσιτα μες στο βοή

κι ανώνυμα στο πλήθος σβήνουμε τελείες μες στο άπειρο

σαν κάτοικοι αφιλόξενοι στης μοναξιάς τον οίκο, δεν ανήκω πουθενά

κι έχω έναν κώδικα πιο πάνω απ τα επίγεια δεσμά, μηδέν εφτά, μηδέν εφτά»

Α.

Τα τραγούδια είναι σιωπές που φωνάζουν την αλήθεια.

Και είναι όμορφο να ξέρεις ότι υπάρχει κάποιος πάντα κάποτε να επικοινωνήσεις, κάποιος που θα σε ακούσει και θα καταλάβει, δεν θα γνέφει απλά καταφατικά το κεφάλι.

«Αν μπορούσα να γυρίσω λιγάκι το χρόνο πίσω

Θέλω μια αγκαλιά το βράδυ όταν κοιμάμαι

Και μου λείπεις

Να σκέφτομαι πολλά και να θυμάμαι πως μου λείπεις

Να γίνομαι σκατά με ξίδια και λέω πως μου λείπεις

Και ας είχες πει ένα βράδυ που έβρεχε πως δε θα φύγεις

Είχες πει πως δε θα φύγεις»

-Σαν Αφηγήσεις Ενός Τρελού - Blessed To

«Ήσουν δίπλα μου με θάρρος στην πιο κρίσιμη στιγμή 

Τότε σε έλεγα hip hop τώρα σε λέω μουσική 

Ήσουν συντροφιά τα βράδια όταν οι φίλοι είχαν χαθεί Να με γεμίζεις με δύναμη όταν είχα κουραστεί Μου 'λεγες να κρατήσω έστω την ψυχή μου καθαρή 

Τότε άλλαξα το όνομα σου και σε φώναξα ζωή 

……

Έτσι απλά σ' ευχαριστώ που ωρίμασες μ' εμένα 

Κι αυτά που νιώσαμε μαζί δεν είναι κατανοητά για τον καθένα »

-FF.C – Όσα μου’ μαθες εσύ

«Και είμαι εδώ το χέρι μου σου απλώνω 

παίρνω κουράγιο και μπορώ και μετανιώνω για όλα εκείνα που είχα πει στα βαριά δήθεν τραγούδια 

που δεν μοιράστηκα κρασί με τα αγγελούδια.»

-Λαβωμένο ξωτικό- Active Member

«Έστηνα πάντα την τύχη μου στα ραντεβού μας 

εγώ κι οι στίχοι μου δεν είχαμε ποτέ το νου μας 

….

Βρήκα στο ψέμα μου αλήθεια γι' αυτό το παίρνω αγκαλιά 

και πριν μου γίνει συνήθεια θα' χω φύγει μακριά.»

-Θα 'χω φύγει μακριά- Active Member

«Μάθε πως μπορείς με ένα άγγιγμα στο στόμα, σε μια διάφανη ζωή, να δώσεις λίγο χρώμα.

..

Ίσως γεννήθηκα μόνο για να σ’ αγγίζω»

-Ν.Τ.Π- Διάφανη Ζωή

«Να μην φοβάσαι φως μου ξέσπασε στη αγκαλιά μου

γιατί εγώ θα σε κρατώ σφιχτά ν' ακούσεις την καρδιά μου
που χτυπάει από το βράδυ εκείνο που σ' είδα κοντά μου
γιατί βρέθηκες εκεί να μου θυμίζεις πως να ελπίζω
και μου θύμισαν τα μάτια σου τον ουρανό ν 'αγγίζω
αξίζω κάτι παραπάνω από το γκρίζο κ ατενίζω τα χρώματα της χαράς μα δεν τ' αγγίζω
ακόμα χρωματίζω εικόνα μέσα στον αγώνα γονατίσαν όλα
όλα αυτά που εγώ πίστεψα για μένα είχαν πεθάνει

την ψυχή μου άγγιξε λίγο να ξανανασάνει φτάνει»

-Άγνωστος Χειμώνας- Καιρός της Σιωπής

«Για μένα που χάθηκα σε αλκοόλ μπουκάλια,

γιατί δεν ήθελα να με δει κανείς σε τέτοια χάλια.

…

Για μένα που δεν φοβήθηκα να αγαπήσω,

που έβλεπα το τέλος μα διάλεξα να το ζήσω.»

-Για μένα- Ραψωδός Φιλόλογος

«Κλείνοντας να προσέχεις τίποτα άλλο μη σε νοιάζει

εσύ να σαι καλά για τα άλλα δεν πειράζει
κι αν βρεις κάτι μια φορά εμάς να σου θυμίζει

κόψτου αμέσως τα φτερά καθόλου μην ελπίζει.»

- 5 Επιστολές-Dust Rhymes

Θα μπορούσα να παραθέτω στίχους για ώρες, μα θα ήταν καλύτερο να μη το κάνω· για μένα. 

Πριν πω καληνύχτα θα ήθελα να πω ένα ευχαριστώ. Ξέρεις εσύ μικρέ. 

Γιατί μετά από καιρό μπορώ επιτέλους να μιλήσω, να κάνω επικόλληση δυο αράδες στίχων και να με καταλάβει κάποιος, να με νιώσει και να ταυτιστεί. 

Δεν χρειάζεται να μιλήσω πολύ για να με ακούσεις. Όμορφο είναι να σε ακούει κάποιος και να ξέρεις ότι κάτι σας ενώνει. 

Γιατί είναι άξιο θαυμασμού πως ο πόνος μπορεί να φέρει άτομα κοντά. 
Πως τα βιώματα σου, δεν σε απομονώνουν μα σε συνδέουν με κάποιον. 

Έτσι φίλε Α. θα σου ξαναπώ ευχαριστώ και τώρα που ήρθες, μη φύγεις. 

Μείνε, να έχουμε τη μουσική μας να μας ενώνει, και το παρελθόν να μας στοιχειώνει. 

Μα θα είμαστε παρέα.

Καληνύχτα.

5:45

Για ακόμη μια φόρα η συζήτηση έφτασε σε 
εσένα. Δεν ήταν η πρώτη φορά και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. 
Ήρθαν πολλές στιγμές που αναγκάστηκα να σκεφτώ όσα έχουν συμβεί στη ζωή μου, όσα νιώθω, όσα ανέχομαι και όσα πιστεύω ότι μπορώ ακόμη να αντέξω.


Δυστυχώς το συμπέρασμα στο όποιο κατέληγα κάθε φορά είναι ότι πλέον έχω χτυπήσει πάτο. Και λέω δυστυχώς γιατί τα πράγματα με μένα είναι κάπως χειρότερα από ό,τι θα μπορούσαν να είναι. 
Όταν φτάνεις στον πάτο, ξέρεις ότι υπάρχει μόνο μια διαδρομή· προς τα πάνω. 
Εμένα όμως η θέση μου είναι κάτω από ένα χέρι που συνεχώς με σπρώχνει ολοένα και πιο βαθιά στον λάκκο που ήδη γράφει το όνομα μου. 
Όταν ξυπνάς το πρωί μπορείς να πεις: «Είναι μια καινούρια μέρα, θα προχωρήσω». Εγώ φυσικά δεν είχα ποτέ τέτοιες μέρες. 
Ξυπνούσα και ήξερα ότι θα συμβούν όλα μπροστά στα μάτια μου. 
Τα δικά σου δεν είδαν ό,τι είδαν τα δικά μου. 
Τα αυτιά σου δεν άκουσαν ό,τι τα δικά μου.
Τα δάκρυα σου μπορεί να φώναζαν ένα όνομα, μα τα δικά μου είχαν μια τεράστια επιγραφή σαν από νέον που έγραφε «Δεν μπορείς να ξεφύγεις».


Και είναι αλήθεια, δεν μπορώ να ξεφύγω. Πώς να το κάνω άλλωστε; Να πω ένα «τέλος» και να γυρίσω την πλάτη μου; 
Πώς; Προκειμένου να έχω κάτι λίγο πιο εύκολο στη ζωή μου, θα απαρνηθώ εσένα; Εσένα που κόπιασα όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου για να σε φέρω κοντά μου; 
Πώς; Πώς να ζήσω χωρίς εσένα, όταν εσύ είσαι η ζωή μου;


«Μη ξυπνήσω κάποια μέρα κι έχεις εξαφανιστεί, μια ζωή χωρίς ζωή.»


Όταν λοιπόν η μοίρα σε ρίχνει όσο πιο χαμηλά μπορεί σε οποιαδήποτε ευκαιρία της δοθεί, πώς σηκώνεσαι και προχωράς;


Το κάνεις. 
Πρέπει να το κάνεις· έτσι έπρεπε κι εγώ. 
Δε θα πω ότι τα κατάφερα πλήρως, μα έμαθα να στέκομαι στα πόδια μου. Σε αυτά τα πλήρως εξαντλημένα πόδια, που χωρίς παράπονο με μετέφεραν σε όλους τους πόνους που έτυχε να βιώσω. 
Μα πίστεψα και πιστεύω ακόμη σε εκείνα. 
Τα δικά μου πόδια είναι ούτως ή άλλως εκείνα που ήταν πάντα εκεί, εκείνα που με στήριξαν και δεν με εγκατέλειψαν ποτέ. 


Κάποια στιγμή θα γίνω πιο δυνατή και το ξέρω. Όπως είπα σε μια φίλη σήμερα, «Εύχομαι ολόψυχα ο καθένας να πάρει ό,τι του αξίζει σε αυτή τη ζωή». Ίσως λοιπόν να δικαιωθώ. 
Το αξίζω πιστεύω κάπου βαθιά και πιστεύοντας σε αυτή τη δικαιοσύνη, έχω λόγο να ξυπνώ κάθε πρωί και να μπορώ να ελπίζω.


Μου το χρωστάω αυτό. Το χρωστάω στην Ειρήνη. Όπως και να έχει, τα έχω καλά μαζί της, γιατί καλώς ή κακώς, όταν πέσει η νύχτα και τα φώτα σβήσουν, όταν όλα έχουν χαθεί και δεν ξέρω που να στραφώ, εκείνη είναι πάντα εκεί. 
Εκείνη άκουγε τους λυγμούς, εκείνη έβλεπε τα δάκρυα, εκείνη ένιωθε τον πόνο. 
Κανείς άλλος.


Τα βράδια -τα μίζερα βράδια- είμαι εγώ και εκείνη. Θέλω όταν την κοιτάω στον καθρέφτη, να μπορώ να της πω: «Έκανα ό,τι μπορούσα».


Είναι 5:45 το χάραμα. Κάνεις δεν είναι ξύπνιος ίσως, μα δεν πειράζει. 
Εγώ έχω την Ειρήνη να μου κρατάει συντροφιά. 
Κάπου κάπου την ακούω που ψιθυρίζει «Όλα θα πάνε καλά»


Και θα πάνε· το ξέρω τώρα πια. 
Καλό ξημέρωμα.