Μείνε

«Θες να μάθεις τι βλέπω, όταν κλείνω τα μάτια; 
Θες να μάθεις τι κάνω, για να ενώσω τα κομμάτια;»

Τι να σου πρωτοπώ; 

Τι να πρωτοακούσεις; 

Σήμερα με ρώτησες τι είναι αυτό που σκέφτομαι. 

Άνοιξα το στόμα μου, άρχισα να συντάσσω νοητά την απάντηση μου, μα τελικά κατέληξα βουβή. Είχα αμέτρητα πράγματα να πω, μα δεν είπα τίποτα. 

Σήμερα μετά από καιρό ήσουν μαζί μου. 

Και τίποτα δεν είχε σημασία, μόνο εσύ. 

Γιατί είσαι το μόνο πράγμα που σκέφτομαι κάθε μέρα. 

Και άκουγα την φωνή σου, και δάκρυζα κρυφά. Έστρεφα δεξιά το πρόσωπο μου μην τύχει και αντιληφθείς το αντίκτυπο της παρουσίας σου ξανά στην ζωή μου. 

Γιατί σήμερα ήσουν εδώ, μα δεν ξέρω αν θα μείνεις. 

Και δεν αντέχω να χαρώ και μετά να φύγεις. 

Δεν αντέχω να σε ξαναδώ μακριά μου. 

Μου είχες λείψει τόσο. 

Το γέλιο σου, τα μάτια σου, τα χέρια σου, τα πάντα. Μα σήμερα ήταν λες και ήταν όλα όπως πριν. 

Και δεν πίστευα για πολύ καιρό ότι θα μπορούσε να ξανά έρθει η στιγμή αυτή. 

Όπως δεν φανταζόμουν ότι σε ένοιαζε μετά από όσα είχαν γίνει. 

Οι σημερινές δύο ώρες ξεπέρασαν το καλύτερο σενάριο της φαντασίας μου. 

Μου λείπεις.

Μη φύγεις ξανά, σε εκλιπαρώ. 

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Μου πήρε πολύ καιρό, να αποδεχτώ ότι δεν θα είσαι πια δίπλα μου. Έτσι, αν σκοπεύεις να μπεις ξανά στην ζωή μου, κοίτα να μείνεις. 

Γιατί δεν μου αξίζει να περάσω για ακόμη μια φορά ό,τι πέρασα το καλοκαίρι αυτό. 

Γιατί μπορεί να ήταν εν αγνοία σου, μα τα λόγια σου το έκαναν το χειρότερο καλοκαίρι της ζωής μου, τουλάχιστον μέχρι τώρα. 

Και ίσως μετάνιωσες για ό,τι είπες, και σου είπα, αν ήταν κάποιος άλλος δεν θα το ανεχόμουν, μα αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με πείραξαν οι λέξεις σου.

Οι λέξεις αυτές, ήταν ό,τι άκουγα κάθε βράδυ. 

Γιατί δεν υπήρχε έστω και ένα βράδυ που το μυαλό μου να μην έτρεξε σε εσένα. 

Δεν υπήρχε ένα βράδυ που να μην σου είπα «καληνύχτα» και ας μη το έμαθες ποτέ. 

Δεν υπήρχε στιγμή που έφυγες από το μυαλό μου. Δεν υπήρχε λεπτό που να μην ένιωσα πόνο για την απουσία σου. 

Δεν υπήρχε δευτερόλεπτο που να μην ένιωθα ότι μου λείπεις.

«Όταν η απουσία, γίνει τρόπος ζωής, όταν ο πόνος, γίνει δρόμος διαφυγής, 

όταν στα πρόσωπα του κόσμου, βλέπω το πρόσωπο σου, 

όταν το δάκρυ μου στο χάρισα και έγινε δικό σου. 

Όταν το εγώ μου είναι μισό, και στο αστέρι μου θολό, 

όταν ξέρω πως υπάρχω μα δεν γίνεται να ζω, 

όταν μέσα μου κοιτώ, βλέπω ένα απύθμενο κενό γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ’ αγαπώ.»

Και η αλήθεια είναι πως η απουσία σου δεν πέρασε στιγμή απαρατήρητη.

Σαν ένας αόρατος μανδύας γεμάτος καρφιά, κάλυπτε το κορμί μου.

Ήταν λες και μια τεράστια τρύπα άνοιξε στο στήθος μου. 

Ένα κενό που δεν μπορούσε κανείς να καλύψει.

Ελπίζω σήμερα τουλάχιστον να σου έδωσα να καταλάβεις πόσο ανυπόφορα είναι χωρίς εσένα. 

Και ελπίζω να μείνεις· μόνο αυτό σου ζητάω. 

Τώρα που γύρισες, στάσου δίπλα μου.

Μου έλειψες.

«Cause all I think about is you…»