Χαθήκαμε, σκορπίσαμε σε χωριστά σοκάκια, μα κάτι μας κρατά για πάντα φιλαράκια.
Θυμάσαι; Θυμάσαι τους στίχους στα θρανία; Την καρδιά και τα φτερά; Θυμάσαι τα λόγια, τις υποσχέσεις, τα γέλια, τις πλάκες, τους εγωισμούς, τους τσακωμούς; Πρέπει να τα θυμάσαι. Είναι από τα πράγματα που δεν πρέπει να ξεχάσεις. Ήταν αληθινά.
Χάθηκες, χάθηκα. Άλλαξες, άλλαξα. Μεγαλώσαμε.
Δεν πειράζει. Ξέρω ότι όταν σε έχω περισσότερο ανάγκη, θα είσαι εκεί. Το αποδεικνύεις κάθε φορά, κάθε στιγμή. Είσαι το μόνο άτομο που μπορεί να κάνω να μιλήσω μέρες, και όταν βρεθούμε να είναι σαν να μην έχει περάσει δευτερόλεπτο. Είσαι αδελφή για μένα, με συμπληρώνεις με τρόπο που δεν φαντάζεσαι.
Δεν ξεχνάω τις ατέλειωτες ώρες στα τηλέφωνα. Εμένα στο πάτωμα της κουζίνας, ξαπλωμένη, μέσα σχεδόν στο γωνιακό ντουλάπι, προσπαθώντας να μιλήσω για έναν βλάκα γκόμενο στην ‘κολλητή μου’. Μα και οι βλάκες αυτοί, είχαν την αξία τους. Και μου έδωσαν τότε ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Μια κολλητή. Δεν είσαι κολλητή μου πια. Είσαι οικογένεια. Λένε την οικογένεια δεν την διαλέγεις. Εγώ την δική μου, την διάλεξα.
Μπορεί να με εκνευρίζεις, μπορεί να σε εκνευρίζω μα έχει και αυτό την πλάκα του.
Αγάπη δίχως νάζια, να δεις δεν θα έχει νοστιμάδα. Γιατί με αγαπάς, φυσικά και με αγαπάς. Και εγώ σε αγαπώ. Έχουμε μια περίεργη σχέση ξέρεις. Δεν αγαπιόμαστε γιατί πρέπει να αγαπηθούμε, αγαπιόμαστε γιατί το θέλουμε. Χαθήκαμε όμως. Όλοι χάνονται.
Όλα αλλάζουν και τίποτα δεν μένει, λένε. Στο χέρι μας είναι να μην χαθεί τίποτα.
Δεν σε παρεξηγώ, δεν σε κατηγορώ. Εγώ φταίω. Μα αν σκέφτεσαι λεπτό ότι έβαλα άτομα πάνω από σένα, άσε την σκέψη να πετάξει μακριά. Την σχέση μου μαζί σου, δεν την πέτυχε ποτέ κανείς. Δεν ξέρω αν θα το κάνει, δεν θέλω να μάθω.
Ποτέ δεν είπα κάτι που να έχει σημασία σε κάποιον πριν από σένα. Ποτέ δεν σου έκρυψα κάτι που να μετράει. Έχεις δει την ψυχή μου και με ξέρεις καλύτερα από τον καθένα. Μπορεί να νομίζεις ότι ξέχασες πως είναι να είσαι μαζί μου, αλλά όταν κοιτάς με βλέπεις.
Λένε ότι μπορεί να κοιτάς, μα να μην βλέπεις. Εσύ βλέπεις, χωρίς να κοιτάς. Δεν ξέρω πως το κάνεις.
Ευχαριστώ για όλα όσα έχεις κάνει για μένα. Και που σαι, να γελάς. Το γέλιο σου με γεμίζει χαρά. Ο ήχος του είναι συνυφασμένος στο μυαλό μου με απόλυτη γαλήνη και ένα αίσθημα διάχυτης ευτυχίας. Το γέλιο σου είναι ζωή. Για μένα, για σένα, για όλους.
Μην χάνεσαι. Μην γίνεσαι ξένη. Κρίμα είναι ξέρεις.
Δεν θα τις πω τις δυο λέξεις. Έχουν χάσει το νόημα τους τώρα πια. Μα τις εννοώ. Τις εννοώ με όλο μου το είναι, και δεν νομίζω ποτέ να πάψω να το κάνω όσος καιρός και να περάσει.
Μην κλάψεις ποτέ και μην με αφήσεις. Σε έχω ανάγκη, περισσότερο από όσο φαντάζεσαι.
Να μου προσέχεις ένα από τα πολυτιμότερα πράγματα που έχω, εσένα.
Καληνύχτα.
