6 μέρες

Πέρασε τόσος καιρός. 6 μέρες. Κράτησε 6 μέρες. Όλα αυτόν τον καιρό, μοιάζουν να κρατούν μόνο 6 μέρες. Δεν πρόλαβα να καταλάβω τι έγινε και πέρασαν οι 6 μέρες. 
Λες και κάποιος είχε βάλει ημερομηνία λήξης σε όλο αυτό. Με είδε καλά, ευτυχισμένη και είπε από μέσα του ότι μόνο αυτές τις 6 μέρες είχα. Μα εγώ δεν το ήξερα.
Δεν πρόλαβα να σε χορτάσω βλέπεις. Και τώρα είσαι αλλού. 6 μέρες.
Λένε πως όταν αγαπάς κάποιον, χαίρεσαι όταν είναι καλά. Φυσικά και χαίρομαι. Ακόμα και αν το να είσαι καλά, έπαψε πια να σχετίζεται με εμένα.
Γιατί για εκείνες τις 6 μέρες, ήσουν καλά γιατί ήμουν και εγώ καλά. Γιατί για 6 μέρες ήσουν δικός μου.
"Ήμουν εκεί και ήσουν εκεί, θα μου λείψεις" λέει ένας στίχος. Θα μου λείψεις; Φυσικά και θα μου λείψεις. Ήδη μου λείπεις.
Ήδη νιώθω την απουσία σου να έχει ποτίσει κάθε ιστό του κορμιού μου. Όλα εδώ λένε ότι υπήρξες. Όλα σε θυμίζουν. Όλα συνδέονται με σένα. 6 μέρες.
Η μπλούζα αυτή ήταν εκείνη που φορούσα εκείνη την Κυριακή. Ίσως αν την ξαναβάλω να μου φέρει γούρι, να συμβεί ό,τι και τότε.
Αλλά μάλλον όχι..
6 μέρες.


Και δεν καταλαβαίνω. Και είναι το μόνο που κάνω πια αυτόν τον καιρό. Δεν μπορώ απλά να καταλάβω. Όχι γιατί έφυγες, δεν περίμενα να μείνεις. Δεν θυμάμαι τι περίμενα όμως.
Είναι από τα πράγματα που δεν καταλαβαίνω. 6 μέρες. Σ’ αγαπάω; Φυσικά και το κάνω. είσαι τα πάντα για μένα. Πάντα ήσουν. 
Βασικά τώρα πια έχει γίνει το 28 ο αγαπημένος μου αριθμός.
Δεν ξέρεις, δεν θα μάθεις. Δεν θες να μάθεις, δεν θυμάσαι. Το ήξερα ότι μόνο εγώ θα θυμάμαι. 6 μέρες.
Και αναρωτιέμαι τι περίμενα; Τίποτα δεν θυμάσαι. Τίποτα που να έχει σχέση με έμενα ίσως.
Αστείο δεν είναι; Ό, τι θυμάμαι έχει να κάνει με σένα και δεν θυμάσαι τίποτα που να σχετίζεται με έμενα. Δεν λυπάμαι. Το ήξερα. 6 μέρες.


Λόγια; 6 μέρες. Υποσχέσεις; 6 μέρες. 
Ακόμα θυμάμαι το χαμόγελο σου. 6 μέρες. Σε άκουγα να λες 'θα μου δώσεις ένα φιλί;' και δεν το πίστευα ότι εσύ ήσουν εκείνος που το έλεγε αυτό. 6 μέρες.


6 μέρες και τώρα τίποτα. Πώς γίνεται 6 μέρες να έχουν περισσότερο νόημα από 18 χρονιά;
Δικός μου είσαι ακόμα. Φυσικά και είσαι. Πάντα θα είσαι. Γιατί με αγαπάς και το ξέρω. 
Με αγαπάς πιο πολύ απο όλους. Kαι εγώ το ίδιο.  6 μέρες.


Και η ηρεμία μου, 6 μέρες κράτησε. Γιατί με στοιχειώνουν ΟΛΑ. Γιατί την φιλούσες μπροστά μου.
Που να φανταστείς; Ποιος να στο πει; 6 μέρες.
Και είναι τόσο καλή. Αστεία, πανέμορφη, καταδεκτική. Και μου είναι δύσκολο να μην την συμπαθήσω. Και πρέπει. Γιατί; Γιατί σε έχει. Και εγώ δεν σε έχω. 
Αλλά σε είχα. 6 μέρες.
Δεν φταις.  Προσπαθείς, το βλέπω. Μα δεν ξέρεις. 6 μέρες.
Εσύ είσαι ο λόγος που χαμογελάω. 6 μέρες.
Ένα μεσημέρι, κράτησες το πρόσωπο μου στα δυο σου χέρια και ήθελα να μείνω για πάντα εκεί. 6 μέρες.
Ένα πρωί μου έστειλες 'καλημέρα' και όλα έφτιαξαν. 6 μέρες.


Βασικά εικοσιοκτώ και βασικά 6 μέρες. Ίσως να λέω συνέχεια βασικά, μα μου αρέσει. 6 μέρες.
Βασικά πονάω και βασικά μου λείπεις και βασικά σ’ αγαπάω και βασικά 6 μέρες.


Τις μετανιώνω αυτές τις μέρες. με γύρισαν χρόνια πίσω. 
Τα πάντα γυρνούν γύρω σου πια. 
6 μέρες. 6 πανέμορφες μέρες. 6 απαίσιες μέρες. 6 μέρες. 

Μια ζωή. 
Η δική μου, δική σου. 
6 μέρες.

Και είμαι καλά

Και δεν κατάλαβα πότε βασικά ήμουν ξανά καλά. Δεν θυμάμαι τι με ξύπνησε. Αλλά φέτος θα είμαι άλλη. Το υποσχέθηκα σε εμένα, στην Ειρήνη. Ίσως και να της το χρωστούσα. Έχει περάσει αρκετά φέτος, ή καλύτερα πέρυσι.


Τώρα όμως είμαι καλά. Δεν λέω ότι είμαι απλά, το εννοώ. Και το ξέρω βαθιά μέσα μου.
Άλλαξα, και αυτό το ξέρω. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είμαι πια η ίδια. Άρχισα να τους μοιάζω. Και στους δυο..


Δεν κλαίγομαι για γκόμενους. Κλαίγομαι για αγάπη. Και κλαίγομαι γιατί όπως είπε κάποια, έχω ψυχή. Γιατί αγάπησα βαθιά και δεν πηρά τίποτα.
Μάλλον απέκτησα κάτι. Δυο τεραστία κενά εκεί ακριβώς που ήταν η Ειρήνη. Η Ειρήνη που αγαπάει με όλη της την ψυχή και σκέφτεται τους άλλους.
Άλλαξα, το είδαν και οι άλλοι.
Άλλαξα για μένα. Όχι γιατί είναι καλύτερα έτσι, ίσως τελικά φτάσω να με σιχαθώ. Άλλα γιατί δεν αντέχεται πια άλλο. 
Δεν πονάω πια, είμαι καλά. Δεν κλαίω πια, είμαι καλά. Είμαι καλά, και γελώ. 
Ίσως δεν γελώ όσο πριν, μα πλέον έχω πίσω το χαμόγελο μου. Αυτό που με βία αφαιρέθηκε από μένα και έλειπε τόσο καιρό από το πρόσωπο μου..


Κουράστηκα, όχι εσάς, αλλά εμένα. Αυτό που είχα καταντήσει. Υποσχέθηκα λοιπόν στον εαυτό μου ότι δεν θα τον ξαναχάσω. Ότι δεν θα ξαναβρεθώ μπροστά από μια κρύα, απαίσια οθόνη, με μουσκεμένο πρόσωπο, με υγρά ματιά. Ότι δεν θα ξανανιώσω ντροπή για την κατάντια μου. Ότι δεν θα ξανανιώσω τόσο ηλίθια. Ότι θα είμαι πια καλά. Ότι θα ακούω τραγούδια για μένα. Θα στεναχωριέμαι και θα σκάω για πράγματα που μετράνε.


Βέβαια δεν ξέρω πια τι μετράει και τι όχι. Μάλλον αυτά που δεν με άφησαν όταν τα είχα ανάγκη. 
Υποσχέθηκα ότι δεν θα αφήσω ξανά κανέναν να με κάνει να νιώσω άδεια. Υποσχέθηκα ότι θα είμαι καινούριο άτομο από φέτος. Και είμαι καλά. Και ευχαριστώ τα τέσσερα άτομα που μου στάθηκαν πιο πολύ. Έναν τάδε Σαμουράι , μια τάδε Μαγδαληνή, μια τάδε Έλενα και έναν τάδε Μιχάλη. Που μόνο τάδε δεν είναι. Και ευχαριστώ που με ξαναβρήκα.


Και είμαι καλά. Κουράστηκα, βαρέθηκα, σιχάθηκα. Επιτέλους βγήκα όντως από την σκιά. Από την σκιά που τόσο καιρό με έπνιγε, που δεν με άφηνε να εκτιμήσω άλλα πράγματα πιο σημαντικά. 


Εύχομαι να μείνω έτσι. Δεν θα γίνω αναίσθητη, μην σε νοιάζει. 
Στο υπόσχομαι και μην φοβάσαι. Δεν θα σου μοιάσω τελικά.. 
Το ξανασκέφτηκα. Μην με ρωτάς, αγαπώ ακόμα..
Κοιτάω μπροστά όμως και ξέρω πως όλα θα πάνε καλά. Το έχω ανάγκη και το αξίζω.
Κάποιος εκεί ψηλά μου το χρωστάει. Και είμαι καλά..