Και εκείνη μου είπε πως έκανα ό,τι έπρεπε και ό,τι μπορούσα να κάνω. Ο κύκλος αυτός έπρεπε να κλείσει.
Δίκαιο είχε δυστυχώς.
Είναι όμορφο να ξέρεις ότι κάποιος είναι πάντα εκεί για σένα.
Για μένα έτσι είναι εκείνος. Θα μου λείψεις.
Εσύ είχες την ευκαιρία σου και φάνηκε να μην την θες.
Εκείνος όμως, πάλεψε για μένα, ήρθε από πίσω μου όταν εγώ γύρισα την πλάτη, με κυνήγησε. Δεν άρπαξε απλά την ευκαιρία, προσπάθησε για αυτή, την ζήτησε.
Δεν σε κατηγορώ. Δεν μπορούσα να έχω απαιτήσεις. Γι’ αυτό και δεν το έκανα ποτέ.
Δεν σου ζήτησα τίποτα, γιατί ήξερα ότι δεν θα μπορούσες να το δώσεις.
Δεν γράφω για να παραπονεθώ, υποσχέθηκα θα γίνω καλά.
Ξέρεις, διαβάζεις για τον έρωτα, ακούς για τον έρωτα, βλέπεις ταινίες για τον έρωτα, νομίζεις πως τον γνωρίζεις. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να λέει «δεν έχω ξανανιώσει ποτέ έτσι για κανέναν», μα όσες φορές και να με ρώτησαν αν είμαι ερωτευμένη, δεν έγνεψα ούτε μια φορά καταφατικά, έλεγα δεν ξέρω. Πάντα πίστευα ότι όταν ερωτευτώ, θα το καταλάβω, δεν θα χρειαστεί να το σκεφτώ. Δεν θα υπάρχει χώρος για «δεν ξέρω». Θα ξέρω.
Τώρα; Αν με ρωτούσες τώρα, θα φώναζα πως ναι.
Με όλη μου την ψυχή, με όλη μου την δύναμη, θα τσίριζα να το ακούσουν όλοι, θα έχανα την φωνή μου στην προσπάθεια μου να το διαδώσω, μα δεν θα έμενε κανείς χωρίς να το μάθει .
Ναι τώρα πια ξέρω, είμαι.
Είναι αναμενόμενο όμως στην ζωή μας, να χάνουμε ό,τι αγαπάμε.
Όπως διάβασα κάπου, αν δεν το χάσουμε, πώς είναι δυνατόν να γνωρίζουμε τι σήμαινε πραγματικά για μας;
«Λένε πως όπου, ένας έρωτας πεθαίνει, μια ανάμνηση φυτρώνει την αγάπη να ζεσταίνει μες το κρύο, εκεί που κάθε μας πικρό αντίο, κόβει λίγο απ’ το οξυγόνο της ψυχής για να ανασαίνει.»
Και ο δικός μας πέθανε. Βασικά ίσως θα ήταν καλύτερα να πω ότι ο δικός μου πέθανε.
Για σένα μάλλον δεν υπήρξε.
Έκανα λάθη, παραπάνω από όσα περίμενα ποτέ ότι θα κάνω. Έχασα τον εαυτό μου στην πορεία. Αναρωτήθηκα τι είχα πλέον απογίνει. Κανείς όμως δεν ήταν εκεί να μου απαντήσει.
Σε χάνω. Το βλέπω τώρα πια. Γυρίσαμε πίσω. Δυο χρονιά πίσω.
Κάποιες στιγμές πίστευα πως ήσουν δικός μου, μα τώρα πια έχω αρχίσει να αμφιβάλλω. Γιατί βρίσκεις αγκαλιά πλέον αλλού. Έχεις αλλού να μιλήσεις, αλλού να απευθυνθείς. Κάνεις όμως δεν είναι όπως εγώ. Σε χάνω. Έφυγες μέσα στην νύχτα. Έκανες αυτό που ήξερες καλυτέρα από οτιδήποτε άλλο να κάνεις.
Και το πρωί δεν ήσουν εκεί.
Και πόνεσα.
Και δεν είσαι πια τα πρωινά εκεί.
Και δεν θα ξανά είσαι ποτέ.
Κάθε βράδυ λες ότι μ’ αγαπάς και κάθε βράδυ περιμένω να το ακούσω.
Μα όσο περνά ο καιρός, ο χρόνος της αναμονής, όλο και λιγοστεύει.
Ξέρω ότι όπου να’ ναι θα πάψω να το κάνω και αυτό. Σταμάτησες.
Μα εκείνος..ξαναγυρίζουμε σε εκείνον.
Εκείνος όταν με κοίταξε, είδε στην ψυχή μου.
Είδε τις πληγές που εσύ άφησες όταν έφυγες, και άνοιξε τα χέρια του να κουρνιάσω μέσα εκεί. Σαν ένα πουλί που κάποτε ήταν ελεύθερο μα τώρα είχε ξεχάσει να πετάει, αναζήτησα καταφύγιο στα δυο του χέρια.
Δεν έκλεισαν ποτέ.
Δεν έκλεισαν ποτέ.
Σιγά σιγά θυμήθηκα πως ήταν να πετάω. Εκείνος μου το έδειξε.
Ήταν δίπλα μου, και μου έμαθε να κουνάω τα φτερά μου.
Έδειξε τέτοια υπομονή, με λύτρωσε.
Ήταν το στήριγμα μου.
Σαν ένα μωρό παιδί, που φοβισμένο τρέχει το βράδυ στην μαμά του, έτρεξα και εγώ σε εκείνον.
Μου έμαθε να στέκομαι στα πόδια μου, να περπατάω, να μιλάω.
Μου έμαθε να γελάω, και μαζί του γελάω πάλι σαν παιδί.
Με εκείνον όλα είναι αλλιώς.
Μα εκείνος, δεν είναι εσύ. Κανείς δεν είναι. Κανείς δεν θα μπορέσει να είναι. Ποτέ.
Το ποτέ, είναι πολύς καιρός, μα εδώ η λέξη ταιριάζει.
Ελπίζω να βρεις κάτι στην ζωή σου να σε γεμίζει.
Και αν το βρεις, μην κανείς το ίδιο λάθος με μένα, κρατά το σφιχτά και φύλαξε το με όλη σου την δύναμη.
Μην σε νοιάζει για μένα.
Θα γίνω καλά, το ξέρω.
Να προσέχεις.
