Λεπτή γραμμή

Όταν κοιμάσαι δεν ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι όχι. Τα όνειρα σου, αυτές οι στιγμές εικονικής πραγματικότητας που φαντάζουν πέρα για πέρα αληθινές, μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις μια πληθώρα συναισθημάτων.
Φόβος, χαρά, λύπη, αγωνία, όλα είναι εκεί.
Πώς ξεχωρίζεις λοιπόν τι είναι πραγματικό;
Η διαχωριστική γραμμή είναι τόσο λεπτή.
Ένα λάθος βήμα και ξαφνικά χάνεις το παιχνίδι. Γιατί όλα ένα παιχνίδι είναι στην ζωή αυτή. Ένα παιχνίδι εξουσίας στο οποίο μοιάζει να κερδίζει αυτός που νοιάζεται λιγότερο.

Όπως ήταν φυσικό, εγώ έχασα.
Μ' αρέσει να χάνω σε αυτό το παιχνίδι. Το να κερδίζω δεν ήταν ποτέ το «φόρτε» μου. Το αδύνατο σημείο μου ήταν πάντα ότι νοιαζόμουν υπερβολικά.
Ακόμη το κάνω. Δεν μετανιώνω όμως, δική μου επιλογή είναι.

Κάπου διάβασα ότι το μόνο που χρειάζεται για να οδηγηθεί ακόμη και ο πιο λογικός άνθρωπος στην τρέλα, είναι μια άσχημη μέρα.
Οι δίκες μου μέρες είναι μόνο τέτοιες.
Μίζερες μέρες, συνοδευόμενες από μόνο λάθος βήματα. Εκεί που πατούσα πάνω στην γραμμή, έχασα τον δρόμο μου.
Δεν ήταν μόνο αυτή όμως η απώλεια μου.

Τον τελευταίο μήνα, φοβάμαι να κοιμηθώ. Έχοντας πια χάσει τα λεπτά αυτά όρια, ζω στον φόβο. Κλείνω τα μάτια μου και εικόνες που διαταράσσουν τα πάντα στην ψυχή μου, ξεπηδούν από το πουθενά.
Δεν είναι εύκολο ξέρεις να βλέπεις πράγματα που δεν μπορείς να έχεις.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, η θεματογραφία είναι πάντα διαφορετική. Κάθε βράδυ, κάθε όνειρο, καθεμία πραγματικότητα φωνάζουν πράγματα που όσο σφιχτά και να κλείσω τα αυτιά μου, δεν μπορώ να αγνοήσω.
Στιγμές χαράς που με στοιχειώνουν καθώς δεν γυρνούν πίσω, στιγμές στις οποίες ο μεγαλύτερος μου φόβος γίνεται πραγματικότητα.

Πώς γίνεται να παραμείνεις λογικός όταν τα πάντα γύρω σου σε ωθούν στην τρέλα;
Όσο και να ψάχνω, η απάντηση δεν έρχεται ποτέ. Η ζωή δεν είναι μόνο ένα παιχνίδι τελικά, είναι ένας αγώνας.
Όσο και να τρέξω όμως, η τερματική γραμμή μοιάζει να απομακρύνεται ολοένα και πιο πολύ.
Ώσπου κουράζομαι. Τα πόδια μου δεν μπορούν να με οδηγήσουν παραπέρα. Το σώμα μου αντιστέκεται σθεναρά, δεν αντέχει άλλο. Όχι άλλο πόνο.

Παιχνίδι, αγώνας, οτιδήποτε και αν είναι, εγώ έμαθα ότι δεν ξέρω να κερδίζω.
Κάποιος μου πε ότι αν δεν μπορώ να κερδίσω, να κοιτάζω να μην χάνω επίσης.
Εγώ έχασα και το πληρώνω κάθε μέρα.

Είναι αργά, δεν έχουν νόημα οι λέξεις. Και πάλι δεν ξέρω τι έχει νόημα.
Είναι άσχημο να μην ξέρεις πώς να συνεχίσεις. Πώς να ονειρευτείς.
Δεν μ’ αρέσουν τα όνειρα, με μπερδεύουν.
Συγγνώμη Ειρήνη για το πώς κατάντησα.
Συγγνώμη για όλα.

Το τέλος

Κάποτε με ρώτησαν τι φοβάμαι περισσότερο. Είπα τίποτα, ήμουν μικρή. Καθώς μεγάλωνα, έψαχνα συνεχώς απάντηση στο ερώτημα αυτό, όλοι φοβούνται κάτι, δεν μπορούσα να είμαι ατρόμητη. 
Σήμερα, μετά από τόσα χρονιά, η απάντηση ήρθε. Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι η μοναξιά. 
Όχι η μοναξιά του να είσαι μόνος σε ένα δωμάτιο, μα του να είσαι σε ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο, και να νιώθεις λες και δεν υπάρχει κανείς.


Ημέρα πέμπτη.


Εύχομαι να μπορούσε κάποιος να με καταλάβει. Ίσως έχω γίνει κουραστική, δεν μου φταίνε οι άλλοι. Μα σήμερα είναι από τις μέρες που νιώθω τόσο μόνη. 
Να μην μου λες "σ' αγαπάω" αν δεν το εννοείς. Δεν είναι έτσι αγάπη, δεν τα ξέρεις καλά μου φαίνεται. Η αγάπη είναι συνεχής επιβεβαίωση, όχι με λόγια μα με πράξεις. 
Μα που ήταν οι πράξεις όταν εγώ τις είχα ανάγκη; 
Όταν φώναζα, τσίριζα, μα δεν είχα φωνή.
Θα ήθελα να με ακούς, ακόμα και όταν δεν έχω κάτι να πω.


Που ήσουν εσύ; 
Χθες το βράδυ, όταν άτομα που δεν έχουν ζήσει τίποτα μαζί μου σε σχέση με σένα, δεν με άφησαν λεπτό. 
Όταν φώναζα στην μέση της Αθήνας και τραγουδούσα για να μην κλάψω; Όταν τα δάκρυα κέρδισαν; Όταν δεν άντεξα και ξέσπασα; 


Ξέρεις τι είναι να ντρέπεσαι για σένα; Να κλαις τόσο συχνά που να σκέφτεσαι ότι πάσχεις από καμία νοητική στέρηση; Να μην μπορείς να εκτιμήσεις τα πιο μικρά και όμορφα πράγματα γύρω σου; 
Ξέρεις τι είναι να βλέπεις ό,τι αγαπάς πιο πολύ να απομακρύνεται; 


Εγώ ξέρω.


Δεν ήθελα να μάθω, φυσικά και όχι. Εύχομαι να μην χρειαστεί κανείς άλλος να μάθει. 
Το κενό που νιώθω τώρα, δεν με αφήνει να αναπνεύσω. Ανοίγω το στόμα, μα αέρας δεν μπαίνει. 
Εύχομαι να είσαι περήφανος που είσαι το οξυγόνο κάποιου. Εγώ εδώ όμως παθαίνω ασφυξία. 
Τραγούδια φωνάζουν το όνομα σου, στίχοι γράφονται για σένα.
Σε σκέφτομαι συνέχεια.
Πως με αγαπάς εσύ; 
Δεν θέλω τυπικότητες, αν μ’ αγαπάς να το λες. Αν έπαψες να το κάνεις, πες το. Δεν σε θέλω εδώ να μου λες ψέματα. Εγώ είμαι δική σου, είτε με αγαπάς, είτε όχι. 
Θέλω να ξέρω που πατάω, που βαδίζω, που πηγαίνω. 
Θέλω να ξέρω ότι ό,τι λες το εννοείς. Θέλω να μου μιλάς. Σταμάτησες να το κάνεις. 
Ζηλεύεις λες τους άλλους.
Ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθείς τι με έκανε να στραφώ εκεί. Για μένα ήσουν τα πάντα, και εσύ με έριξες αλλού.


Λυπάμαι, θα μου πάρει καιρό αλλά θα γίνω καλά. Το κενό δεν θα καλυφθεί, μα εγώ θα κοιτάξω προς άλλη κατεύθυνση. 
Θα ξαναχαμογελάσω, θα ξαναγελάσω, θα ξαναείμαι εγώ. Μα θα είμαι εγώ χωρίς εσένα και εσύ χωρίς έμενα. 
Χαίρομαι που εσύ θα μπορείς να το κάνεις, δείχνεις ότι είσαι πιο δυνατός.
Τέτοια δύναμη εγώ δεν την ήθελα. 
Μου λείπεις ήδη, και ας είσαι ακόμη εδώ.


Θα φύγεις, το ξέρω. Κουράστηκες. Κουράστηκες εμένα, βαρέθηκες εμένα. Δεν σε κατηγορώ.
Δεν είχα τίποτα ιδιαίτερο ποτέ.
Δεν θα τις πω αυτές τις δυο λέξεις, δεν ξέρω πότε θα τις ξαναπώ. Σε ευχαριστώ που με έκανες να τις φοβάμαι. 
Καλό απόγευμα.

Ένας χρόνος μετά

Τίποτα δεν είναι πια ίδιο. Κάθε μέρα αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχες φύγει από δίπλα μου. Πως θα ήταν να είσαι ακόμη δικός μου. Εγώ είμαι δική σου να ξέρεις. Μπορεί να έμοιαζε ότι χάθηκα σε ξένες αγκαλιές, ότι βρήκα παρηγοριά αλλού, μα κανείς δεν γέμισε το κενό που άφησες εσύ. Κανείς δεν το κατάφερε ως τώρα.


Μπορεί να φταίει ότι εγώ δεν ήθελα να κλείσει η πληγή. Δεν θέλω να σε ξεχάσω. Δεν θέλω να προχωρήσω. Θέλω να έρθεις εσύ να γεμίσεις το κενό. Θέλω εσένα να με κάνεις να νιώσω ξανά ολόκληρη. Και αν δεν έρθεις εσύ, ίσως καλύτερα να μείνει εκεί το κενό. Να μου θυμίζει τι πέρασα, τι έζησα. Να μου θυμίζει εσένα.
Μα τι λέω; Είναι πότε δυνατόν να ξεχάσω εσένα;


Φυσικά και όχι! Ποτέ δεν θα το κάνω. Ήρθες από το πουθενά και άγγιξες κάτι που δεν κατάφερε κανείς άλλος έστω και να πλησιάσει μέχρι τώρα, την ψυχή μου. Μια ψυχή που τώρα πια έχεις στιγματίσει. Σαν μια πέτρα, χάραξες το όνομα σου, και κανένα κύμα δεν μπορεί να το σβήσει. Φωνάζει εσένα, εσένα θέλει.


Γύρνα. Γύρνα να την ακούσεις. Όλα σε φωνάζουν. Βαρέθηκα να βλέπω το ίδιο γνώριμο σκηνικό στα όνειρα μου. Βαρέθηκα να σε έχω μόνο εκεί. Βαρέθηκα να κοιτάω την πλάτη σου. 
Πονάω. Πόνος, αυτό είναι που νιώθω. Πόνος γιατί σε είχα και σε άφησα να φύγεις. Πόνος γιατί τώρα ξέρω τι έπρεπε να είχα κάνει. Έπρεπε να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου και να μην ανοίξω ποτέ τα χέρια μου. Να σε κάνω να νιώσεις ασφαλής, να θες να μείνεις.


Δεν το κατάφερα όμως. Απέτυχα παταγωδώς και τώρα το μετανιώνω.
Δεν σε καταλαβαίνω βασικά. Είσαι ίσως το πιο περίπλοκο άτομο που ξέρω. Εύχομαι όμως να μην με κοίταζες με αυτά τα μάτια. Γιατί κάποτε τα δικά μου συναντούν τα δικά σου και όταν τα κοιτώ, βλέπω τα λάθη μου. Δεν μπορώ να διανοηθώ ακόμη και ένα χρόνο μετά ότι δεν είσαι πια δικός μου. Αγαπάω τα πάντα πάνω σου, στο έχω ξαναπεί. Μα με πονάει.


Μην με ξεχνάς. 
Μα τώρα ξέρω τα παραμύθια, τα νικά η συνήθεια, η λησμονιά.
Δεν σε ξεχνάω ούτε εγώ. Θα είμαι πάντα εκεί, να παρατηρώ και να προσπαθώ, να φροντίζω να είσαι καλά, σιωπηλά χωρίς αντάλλαγμα.
Να χαμογελάς, το αγαπώ αυτό το χαμόγελο. Και όταν με κοιτάς, κοίτα καλά. Κράτα τα όμορφα. 
Εγώ ήμουν εκεί μαζί σου, όταν δεν σου έφτανε ο χρόνος. 
Εγώ είμαι και πάλι. Μην ξεχνάς, αυτό θέλω μόνο.
Ευχαριστώ.