Κανείς δεν ξέρει ποτέ τι θα συναντήσει στην επόμενη γωνία. Ούτε και εγώ ήξερα. Η δική μου γωνία όμως έκρυβε κάτι σημαντικό. Πολλοί μιλούν για ένα χάσμα γενεών και για διαφορά ηλικίας. Η δική μας απαντούσε στα τρία χρόνια.
Δεν ξέρω πώς να σε ευχαριστήσω. Ήσουν εκεί σε στιγμές που δεν ήταν άλλοι. Με έκανες να χαμογελάσω όταν το είχα ανάγκη. Στις σκοτεινές μέρες μου που καλώς ή κακώς δεν ήταν λίγες, κατάφερες να σταθείς εκεί. Μια μικρή ηλιαχτίδα φωτός και ξαφνικά δεν έμοιαζαν όλα τόσο σκούρα.
Είναι για σένα. Φυσικά και είναι για σένα. Κάνεις δεν ξέρει πως μετράς, τι ρόλο παίζεις και αν έχεις σημασία ή όχι. Εγώ όμως ξέρω. Ξέρω ότι όταν δεν ήξερα τι έχω, τι χάνω και ποια είμαι, ήσουν εκεί. Με άκουσες, στάθηκες κοντά μου και μου χάρισες ό, τι πολυτιμότερο μπορούσες να μου χαρίσεις, την παρέα σου.
Πέρασα πολλά αυτούς τους μήνες, μα εσύ ήσουν ίσως αυτό που μου χρωστούσε ο θεός.
Δεν ξέρω με ποιο τρόπο να πω ευχαριστώ. Δεν ξέρω καν αν η λέξη αυτή έχει το νόημα που εγώ θέλω να της δώσω. Με τράβηξες από την δίνη που με είχε καταπιεί. Κατάφερα να νιώσω καλυτέρα, χαρούμενη και ότι κάποιος είναι εκεί. Δεν ξέρω πώς να το θέσω και πώς να εκφραστώ. Μάλλον δεν είμαι καλή σε αυτό.
Τώρα μιλάμε και νιώθω ξανά ευγνώμων. Δεν χρειάζεται καιρό για να δεθείς με κάποιον.
Δεν χρειάζεται χρόνια για να πεις το άπειρα. Δεν χρειάζεται να με πιστέψεις.
Έκανα λάθη, το ξέρεις και το ξέρω. Δεν θέλω να σε χάσω, φυσικά. Ποιος θα ήθελε άλλωστε στην θέση μου; Μην αλλάξεις. Μείνε όπως είσαι.
Να ξέρεις ότι χαμογελάω όποτε βλέπω το όνομα σου στο κινητό μου, και την επαφή σου στο msn μου. Να ξέρεις ότι μετράς. Να ξέρεις ότι θα είμαι εδώ.
Μην φύγεις. Ευχαριστώ.
Άπειρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μπορείτε να σχολιάσετε, εδώ.