5:45

Για ακόμη μια φόρα η συζήτηση έφτασε σε 
εσένα. Δεν ήταν η πρώτη φορά και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. 
Ήρθαν πολλές στιγμές που αναγκάστηκα να σκεφτώ όσα έχουν συμβεί στη ζωή μου, όσα νιώθω, όσα ανέχομαι και όσα πιστεύω ότι μπορώ ακόμη να αντέξω.


Δυστυχώς το συμπέρασμα στο όποιο κατέληγα κάθε φορά είναι ότι πλέον έχω χτυπήσει πάτο. Και λέω δυστυχώς γιατί τα πράγματα με μένα είναι κάπως χειρότερα από ό,τι θα μπορούσαν να είναι. 
Όταν φτάνεις στον πάτο, ξέρεις ότι υπάρχει μόνο μια διαδρομή· προς τα πάνω. 
Εμένα όμως η θέση μου είναι κάτω από ένα χέρι που συνεχώς με σπρώχνει ολοένα και πιο βαθιά στον λάκκο που ήδη γράφει το όνομα μου. 
Όταν ξυπνάς το πρωί μπορείς να πεις: «Είναι μια καινούρια μέρα, θα προχωρήσω». Εγώ φυσικά δεν είχα ποτέ τέτοιες μέρες. 
Ξυπνούσα και ήξερα ότι θα συμβούν όλα μπροστά στα μάτια μου. 
Τα δικά σου δεν είδαν ό,τι είδαν τα δικά μου. 
Τα αυτιά σου δεν άκουσαν ό,τι τα δικά μου.
Τα δάκρυα σου μπορεί να φώναζαν ένα όνομα, μα τα δικά μου είχαν μια τεράστια επιγραφή σαν από νέον που έγραφε «Δεν μπορείς να ξεφύγεις».


Και είναι αλήθεια, δεν μπορώ να ξεφύγω. Πώς να το κάνω άλλωστε; Να πω ένα «τέλος» και να γυρίσω την πλάτη μου; 
Πώς; Προκειμένου να έχω κάτι λίγο πιο εύκολο στη ζωή μου, θα απαρνηθώ εσένα; Εσένα που κόπιασα όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου για να σε φέρω κοντά μου; 
Πώς; Πώς να ζήσω χωρίς εσένα, όταν εσύ είσαι η ζωή μου;


«Μη ξυπνήσω κάποια μέρα κι έχεις εξαφανιστεί, μια ζωή χωρίς ζωή.»


Όταν λοιπόν η μοίρα σε ρίχνει όσο πιο χαμηλά μπορεί σε οποιαδήποτε ευκαιρία της δοθεί, πώς σηκώνεσαι και προχωράς;


Το κάνεις. 
Πρέπει να το κάνεις· έτσι έπρεπε κι εγώ. 
Δε θα πω ότι τα κατάφερα πλήρως, μα έμαθα να στέκομαι στα πόδια μου. Σε αυτά τα πλήρως εξαντλημένα πόδια, που χωρίς παράπονο με μετέφεραν σε όλους τους πόνους που έτυχε να βιώσω. 
Μα πίστεψα και πιστεύω ακόμη σε εκείνα. 
Τα δικά μου πόδια είναι ούτως ή άλλως εκείνα που ήταν πάντα εκεί, εκείνα που με στήριξαν και δεν με εγκατέλειψαν ποτέ. 


Κάποια στιγμή θα γίνω πιο δυνατή και το ξέρω. Όπως είπα σε μια φίλη σήμερα, «Εύχομαι ολόψυχα ο καθένας να πάρει ό,τι του αξίζει σε αυτή τη ζωή». Ίσως λοιπόν να δικαιωθώ. 
Το αξίζω πιστεύω κάπου βαθιά και πιστεύοντας σε αυτή τη δικαιοσύνη, έχω λόγο να ξυπνώ κάθε πρωί και να μπορώ να ελπίζω.


Μου το χρωστάω αυτό. Το χρωστάω στην Ειρήνη. Όπως και να έχει, τα έχω καλά μαζί της, γιατί καλώς ή κακώς, όταν πέσει η νύχτα και τα φώτα σβήσουν, όταν όλα έχουν χαθεί και δεν ξέρω που να στραφώ, εκείνη είναι πάντα εκεί. 
Εκείνη άκουγε τους λυγμούς, εκείνη έβλεπε τα δάκρυα, εκείνη ένιωθε τον πόνο. 
Κανείς άλλος.


Τα βράδια -τα μίζερα βράδια- είμαι εγώ και εκείνη. Θέλω όταν την κοιτάω στον καθρέφτη, να μπορώ να της πω: «Έκανα ό,τι μπορούσα».


Είναι 5:45 το χάραμα. Κάνεις δεν είναι ξύπνιος ίσως, μα δεν πειράζει. 
Εγώ έχω την Ειρήνη να μου κρατάει συντροφιά. 
Κάπου κάπου την ακούω που ψιθυρίζει «Όλα θα πάνε καλά»


Και θα πάνε· το ξέρω τώρα πια. 
Καλό ξημέρωμα.