Γύρνα.

Γύρνα.
Γιατί τίποτα δεν είναι ίδιο, όσο εσύ δεν είσαι εδώ.
Γιατί δεν μπορώ να ξαπλώσω και να κλείσω τα μάτια μου χωρίς η μορφή σου να ξεπηδήσει και να με στοιχειώσει.
Γιατί χωρίς εσένα είναι δύσκολο πια να χαμογελάσω.
Γιατί μακριά σου, μπορεί ο καθένας να δει τον πόνο στο πρόσωπο μου.
Γιατί είναι δύσκολα για μένα.
Γιατί δεν μπορώ να συνεχίσω, δεν έχω ζωή.
Γιατί σου έδωσα τα πάντα και έμεινα με το τίποτα.
Γιατί δεν έχω που να μιλήσω, που να στραφώ.
Γιατί η απουσία σου έχει ποτίσει κάθε ίνα του εαυτού μου και δεν μπορώ να προχωρήσω.
Γιατί δεν θέλω να προχωρήσω.
Γιατί δεν πίστευα ποτέ ότι μπορεί να φύγεις και δεν προετοιμάστηκα για αυτό.
Γιατί όταν έφυγες, άφησες ένα κενό και είμαι μισή.
Γιατί κανείς δεν είναι εσύ και κανείς ποτέ δεν θα γίνει.
Γιατί ήσουν δικός μου μια φορά με έναν τρόπο που δεν σε είχε ποτέ κανείς· με έναν τρόπο που δεν είχα ποτέ κανέναν εγώ.
Γιατί σου έδωσα την ψυχή μου και την κρατάς ακόμη· είναι ακόμη δική σου.
Γιατί όλα σε θυμίζουν.
Γιατί όλα φωνάζουν το όνομα σου.
Γιατί βλέπω το πρόσωπο σου όπου και να κοιτάξω, και τα σημάδια σου υπάρχουν παντού.
Γιατί έχεις στιγματίσει την ζωή μου.
Γιατί αν τα δάκρυα είχαν φωνή, θα φώναζαν το όνομα σου.
Γιατί δεν μας άξιζε τέτοιο άδοξο τέλος.
Γιατί δεν μου αξίζει τίποτα από αυτά.
Γιατί δίπλα σου δεν φοβόμουν τίποτα, και δεν μου αρέσει να φοβάμαι.
Γιατί τώρα που δεν είσαι εδώ, τίποτα δεν έχει την σημασία που είχε πριν.
Γιατί δεν μπορώ να σε φέρω πίσω εγώ.
Και κυρίως γύρνα γιατί μου λείπεις. ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ. Μου λείπεις τόσο που πονάω, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. 
Γιατί μπορεί να νόμιζες ότι εγώ θα ξεχάσω, μα όπως βλέπεις έχεις χαράξει την πορεία της ζωής μου. 
Γύρνα γιατί μια μέρα παραδέχτηκες κάτι. Και τώρα το αθετείς. Και δεν είσαι έτσι εσύ.
Μην ξεχνάς, άσε τον εγωισμό και θα έχεις έμενα παρέα.
Σε παρακαλώ, γύρνα, για σένα, για μένα. Για εμάς.
Γύρνα.

«Mου πες να δώσεις λίγο χρώμα στη ζωή μου, μα μετάνιωσες πριν από τη στροφή.

Πάλι στη σιωπή, πάλι στη απόγνωση μ' ένα γιατί

μόνοι και μαζί θα το δεις ότι το τέλος θα ναι λύτρωση, γιορτή·

είμαστε απλώς παράσιτα μες στο βοή

κι ανώνυμα στο πλήθος σβήνουμε τελείες μες στο άπειρο

σαν κάτοικοι αφιλόξενοι στης μοναξιάς τον οίκο, δεν ανήκω πουθενά

κι έχω έναν κώδικα πιο πάνω απ τα επίγεια δεσμά, μηδέν εφτά, μηδέν εφτά»