Photobucket

This too shall pass.

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

Και είμαι καλά






Και δεν κατάλαβα πότε βασικά ήμουν ξανά καλά. Δεν θυμάμαι τι με ξύπνησε. Αλλά φέτος θα είμαι άλλη. Το υποσχέθηκα σε εμένα, στην Ειρήνη. Ίσως και να της το χρωστούσα. Έχει περάσει αρκετά φέτος, ή καλύτερα πέρυσι.


Τώρα όμως είμαι καλά. Δεν λέω ότι είμαι απλά, το εννοώ. Και το ξέρω βαθιά μέσα μου.
Άλλαξα, και αυτό το ξέρω. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είμαι πια η ίδια. Άρχισα να τους μοιάζω. Και στους δυο..


Δεν κλαίγομαι για γκόμενους. Κλαίγομαι για αγάπη. Και κλαίγομαι γιατί όπως είπε κάποια, έχω ψυχή. Γιατί αγάπησα βαθιά και δεν πηρά τίποτα.
Μάλλον απέκτησα κάτι. Δυο τεραστία κενά εκεί ακριβώς που ήταν η Ειρήνη. Η Ειρήνη που αγαπάει με όλη της την ψυχή και σκέφτεται τους άλλους.
Άλλαξα, το είδαν και οι άλλοι.
Άλλαξα για μένα. Όχι γιατί είναι καλύτερα έτσι, ίσως τελικά φτάσω να με σιχαθώ. Άλλα γιατί δεν αντέχεται πια άλλο. 
Δεν πονάω πια, είμαι καλά. Δεν κλαίω πια, είμαι καλά. Είμαι καλά, και γελώ. 
Ίσως δεν γελώ όσο πριν, μα πλέον έχω πίσω το χαμόγελο μου. Αυτό που με βία αφαιρέθηκε από μένα και έλειπε τόσο καιρό από το πρόσωπο μου..


Κουράστηκα, όχι εσάς, αλλά εμένα. Αυτό που είχα καταντήσει. Υποσχέθηκα λοιπόν στον εαυτό μου ότι δεν θα τον ξαναχάσω. Ότι δεν θα ξαναβρεθώ μπροστά από μια κρύα, απαίσια οθόνη, με μουσκεμένο πρόσωπο, με υγρά ματιά. Ότι δεν θα ξανανιώσω ντροπή για την κατάντια μου. Ότι δεν θα ξανανιώσω τόσο ηλίθια. Ότι θα είμαι πια καλά. Ότι θα ακούω τραγούδια για μένα. Θα στεναχωριέμαι και θα σκάω για πράγματα που μετράνε.


Βέβαια δεν ξέρω πια τι μετράει και τι όχι. Μάλλον αυτά που δεν με άφησαν όταν τα είχα ανάγκη. 
Υποσχέθηκα ότι δεν θα αφήσω ξανά κανέναν να με κάνει να νιώσω άδεια. Υποσχέθηκα ότι θα είμαι καινούριο άτομο από φέτος. Και είμαι καλά. Και ευχαριστώ τα τέσσερα άτομα που μου στάθηκαν πιο πολύ. Έναν τάδε Σαμουράι , μια τάδε Μαγδαληνή, μια τάδε Έλενα και έναν τάδε Μιχάλη. Που μόνο τάδε δεν είναι. Και ευχαριστώ που με ξαναβρήκα.


Και είμαι καλά. Κουράστηκα, βαρέθηκα, σιχάθηκα. Επιτέλους βγήκα όντως από την σκιά. Από την σκιά που τόσο καιρό με έπνιγε, που δεν με άφηνε να εκτιμήσω άλλα πράγματα πιο σημαντικά. 


Εύχομαι να μείνω έτσι. Δεν θα γίνω αναίσθητη, μην σε νοιάζει. 
Στο υπόσχομαι και μην φοβάσαι. Δεν θα σου μοιάσω τελικά.. 
Το ξανασκέφτηκα. Μην με ρωτάς, αγαπώ ακόμα..
Κοιτάω μπροστά όμως και ξέρω πως όλα θα πάνε καλά. Το έχω ανάγκη και το αξίζω.
Κάποιος εκεί ψηλά μου το χρωστάει. Και είμαι καλά..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Μπορείτε να σχολιάσετε, εδώ.