Ποια είμαι;

Όταν σου δίνεται η ευκαιρία να αποκτήσεις ό,τι ζητούσες για πολύ καιρό, τι κάνεις;
Απλώνεις το χέρι σου και το παίρνεις. Ως εκεί, όλα καλά. Όταν το πάρεις όμως, τι γίνεται; Ποιος σου εγγυάται ότι θα μείνει εκεί; 
Κανείς.


Όταν αποκτάς κάτι που ήθελες απεγνωσμένα, κάνεις τα πάντα για να το κρατήσεις. 
Χάνεσαι και χάνεις. Χάνεις την αξιοπρέπεια σου, εξευτελίζεσαι. Πέφτεις στα πατώματα, και αδυνατείς να σηκωθείς. 
Όταν γευτείς το νέκταρ, πώς ξαναγυρίζεις στο απλό νερό;  Όταν έχεις δει αυτό που ποθούσες περισσότερο από την ζωή σου, να στέκεται δίπλα σου, πώς ξαναγυρίζεις σε μια ζωή χωρίς αυτό;
Πώς; Δεν το κάνεις. Δεν υπάρχει γυρισμός.


Ποια είμαι;
Δεν ξέρω. Ό,τι και να με ρωτήσεις, δεν ξέρω θα σου πω. Αλήθεια είναι, δεν ξέρω.
Πριν κάμποσο καιρό, βρέθηκα να έχω στα χέρια μου, αυτό που αποζητούσα χρόνια τώρα. 
Έκανα τα πάντα για να το κρατήσω, προσπάθησα, ξεπέρασα τον εαυτό μου, είπα και έκανα πράγματα τα οποία αν κάποιος μου έλεγε μισό χρόνο πριν ότι θα κάνω, πιθανότατα να τον περιγελούσα. 
Στην προσπάθεια μου να κρατήσω εκείνον, έχασα εμένα.


Έτσι είναι. 
«Λένε πως όπου κάποιος ζητάει με εγωισμό ό,τι δεν του ανήκει για πάντα να κάνει δικό του, ότι όλα αυτά που είχε επιζητούν πίσω κάθε στιγμή και θα τον βρουν το βράδυ στο όνειρο του.» 


Πώς λοιπόν να κοιτάξω πίσω τώρα πια; 
Πώς να ξαναβρώ εμένα, όταν δεν ξέρω πια τι έχω απογίνει και τι έχει απομείνει από την Ειρήνη που ήξερα; 
Πώς να προχωρήσω, όταν δοκίμασα το νέκταρ και τώρα πια τίποτα άλλο δεν έχει την γεύση την δική του; 
Πώς να συνεχίσω όταν ό,τι και να δοκιμάσω πια, δεν θα καταφέρει πότε να είναι τόσο γλυκό όσο εκείνος; 
Πώς θα προτιμήσω μια άλλη γεύση, όταν έχω ακόμη στα χείλη μου την δική του;


Δεν ξέρω. Τίποτα δεν ξέρω πια. 
Δεν ξέρω τι να κάνω, τι να πω, πώς είμαι, ποια είμαι, τι θέλω, που πάω.


Είναι βράδυ. Με φοβίζει το σκοτάδι τώρα πια. Μου θυμίζει εκείνον. Και διψάω.
Μα κανένα ποτό δεν φτάνει την δική του γεύση.
Και διψάω, και φοβάμαι.
Πρόσεχε, ξεδίψασε κάποιο άλλο στόμα τώρα. Δεν πειράζει, αρκεί να είσαι καλά.
Καληνύχτα.