Το τραίνο

«Δεν θέλω να μιλάς, δεν θέλω να κοιτάς, δεν θέλω να σε ξέρω, δεν θέλω να μ' αγαπάς.»


Κι έμεινα εκεί, να κοιτάζω αυτό που μόλις είχες γράψει. 
Και πες μου, τι ένιωσες όταν μου το πες; Χαρά, ευχαρίστηση ή μήπως ικανοποίηση;  
Άπλωσα τα χέρια μου, να σου απαντήσω, και τα δάχτυλα μου δεν είχαν ζωή. Όσο και να τα πίεζα, δεν μπορούσαν να κουνηθούν, να φτάσουν τα πλήκτρα. 
Σταμάτησα ένα λεπτό, σκέφτηκα τι να σου πω, έγραψα μια δυο γραμμές, και μετά τις διέγραψα, έκανα ότι δεν υπήρξαν ποτέ.


Τι έπρεπε να κάνω;
Δεν ήξερα. Ακόμα δεν ξέρω. Ώρες μετά, όσο και να το σκεφτώ, μια σωστή απάντηση στα δικά σου λόγια, δεν μπορώ να βρω. 
Δεν υπάρχει.


Λυπάμαι. Πώς γίνεται να ξέχασες ό,τι έκανε; Να της συγχώρεσες τα πάντα; 
Πώς γίνεται να ξέχασες εμένα;
Πώς;


Αγαπημένος στίχος -τουλάχιστον για σήμερα- θα έλεγα πως είναι αυτός των Linkin Park: 'Sometimes goodbye is the only way.'
Θα μπορούσα να τον βάλω στην επανάληψη, να τον ακούσω εκατοντάδες φορές, μα ποτέ δεν θα τον κάνω δικό μου.


Δεν μπορώ να σε αφήσω. Μα πρέπει. Να προχωρήσω, να ξαναβρώ ό,τι έχασα για σένα, με πρώτο και καλύτερο τον εαυτό μου.


Φίλα την ακόμη μια φορά. Άσε την με το φιλί της να σε πάει κάπου καλά για σένα. 
Άσε με εμένα, το καλά έπαψε να βρίσκεται πια στους προορισμούς μου.
Φαίνεται, υπήρχε μόνο ένα δρομολόγιο για εκεί, και φυσικά εγώ έχασα το τραίνο.


Δεν πειράζει. Κρατάω ακόμη σφιχτά το εισιτήριο, να μου θυμίζει τι έχασα.
Ένα εισιτήριο που πλήρωσα ακριβά μα τώρα πια, δεν έχει καμία χρησιμότητα.
 Ένα εισιτήριο, για ένα τραίνο που δεν θα έρθει ποτέ ξανά.


Δεν μπορώ να κοιμηθώ, βλέπω μόνο την μορφή σου.


Ευχαριστώ που δεν μου άφησες ούτε αυτό.
Καλό μεσημέρι.