Το τέλος

Κάποτε με ρώτησαν τι φοβάμαι περισσότερο. Είπα τίποτα, ήμουν μικρή. Καθώς μεγάλωνα, έψαχνα συνεχώς απάντηση στο ερώτημα αυτό, όλοι φοβούνται κάτι, δεν μπορούσα να είμαι ατρόμητη. 
Σήμερα, μετά από τόσα χρονιά, η απάντηση ήρθε. Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι η μοναξιά. 
Όχι η μοναξιά του να είσαι μόνος σε ένα δωμάτιο, μα του να είσαι σε ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο, και να νιώθεις λες και δεν υπάρχει κανείς.


Ημέρα πέμπτη.


Εύχομαι να μπορούσε κάποιος να με καταλάβει. Ίσως έχω γίνει κουραστική, δεν μου φταίνε οι άλλοι. Μα σήμερα είναι από τις μέρες που νιώθω τόσο μόνη. 
Να μην μου λες "σ' αγαπάω" αν δεν το εννοείς. Δεν είναι έτσι αγάπη, δεν τα ξέρεις καλά μου φαίνεται. Η αγάπη είναι συνεχής επιβεβαίωση, όχι με λόγια μα με πράξεις. 
Μα που ήταν οι πράξεις όταν εγώ τις είχα ανάγκη; 
Όταν φώναζα, τσίριζα, μα δεν είχα φωνή.
Θα ήθελα να με ακούς, ακόμα και όταν δεν έχω κάτι να πω.


Που ήσουν εσύ; 
Χθες το βράδυ, όταν άτομα που δεν έχουν ζήσει τίποτα μαζί μου σε σχέση με σένα, δεν με άφησαν λεπτό. 
Όταν φώναζα στην μέση της Αθήνας και τραγουδούσα για να μην κλάψω; Όταν τα δάκρυα κέρδισαν; Όταν δεν άντεξα και ξέσπασα; 


Ξέρεις τι είναι να ντρέπεσαι για σένα; Να κλαις τόσο συχνά που να σκέφτεσαι ότι πάσχεις από καμία νοητική στέρηση; Να μην μπορείς να εκτιμήσεις τα πιο μικρά και όμορφα πράγματα γύρω σου; 
Ξέρεις τι είναι να βλέπεις ό,τι αγαπάς πιο πολύ να απομακρύνεται; 


Εγώ ξέρω.


Δεν ήθελα να μάθω, φυσικά και όχι. Εύχομαι να μην χρειαστεί κανείς άλλος να μάθει. 
Το κενό που νιώθω τώρα, δεν με αφήνει να αναπνεύσω. Ανοίγω το στόμα, μα αέρας δεν μπαίνει. 
Εύχομαι να είσαι περήφανος που είσαι το οξυγόνο κάποιου. Εγώ εδώ όμως παθαίνω ασφυξία. 
Τραγούδια φωνάζουν το όνομα σου, στίχοι γράφονται για σένα.
Σε σκέφτομαι συνέχεια.
Πως με αγαπάς εσύ; 
Δεν θέλω τυπικότητες, αν μ’ αγαπάς να το λες. Αν έπαψες να το κάνεις, πες το. Δεν σε θέλω εδώ να μου λες ψέματα. Εγώ είμαι δική σου, είτε με αγαπάς, είτε όχι. 
Θέλω να ξέρω που πατάω, που βαδίζω, που πηγαίνω. 
Θέλω να ξέρω ότι ό,τι λες το εννοείς. Θέλω να μου μιλάς. Σταμάτησες να το κάνεις. 
Ζηλεύεις λες τους άλλους.
Ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθείς τι με έκανε να στραφώ εκεί. Για μένα ήσουν τα πάντα, και εσύ με έριξες αλλού.


Λυπάμαι, θα μου πάρει καιρό αλλά θα γίνω καλά. Το κενό δεν θα καλυφθεί, μα εγώ θα κοιτάξω προς άλλη κατεύθυνση. 
Θα ξαναχαμογελάσω, θα ξαναγελάσω, θα ξαναείμαι εγώ. Μα θα είμαι εγώ χωρίς εσένα και εσύ χωρίς έμενα. 
Χαίρομαι που εσύ θα μπορείς να το κάνεις, δείχνεις ότι είσαι πιο δυνατός.
Τέτοια δύναμη εγώ δεν την ήθελα. 
Μου λείπεις ήδη, και ας είσαι ακόμη εδώ.


Θα φύγεις, το ξέρω. Κουράστηκες. Κουράστηκες εμένα, βαρέθηκες εμένα. Δεν σε κατηγορώ.
Δεν είχα τίποτα ιδιαίτερο ποτέ.
Δεν θα τις πω αυτές τις δυο λέξεις, δεν ξέρω πότε θα τις ξαναπώ. Σε ευχαριστώ που με έκανες να τις φοβάμαι. 
Καλό απόγευμα.