Όταν κοιμάσαι δεν ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι όχι. Τα όνειρα σου, αυτές οι στιγμές εικονικής πραγματικότητας που φαντάζουν πέρα για πέρα αληθινές, μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις μια πληθώρα συναισθημάτων.
Φόβος, χαρά, λύπη, αγωνία, όλα είναι εκεί.
Πώς ξεχωρίζεις λοιπόν τι είναι πραγματικό;
Η διαχωριστική γραμμή είναι τόσο λεπτή.
Ένα λάθος βήμα και ξαφνικά χάνεις το παιχνίδι. Γιατί όλα ένα παιχνίδι είναι στην ζωή αυτή. Ένα παιχνίδι εξουσίας στο οποίο μοιάζει να κερδίζει αυτός που νοιάζεται λιγότερο.
Όπως ήταν φυσικό, εγώ έχασα.
Μ' αρέσει να χάνω σε αυτό το παιχνίδι. Το να κερδίζω δεν ήταν ποτέ το «φόρτε» μου. Το αδύνατο σημείο μου ήταν πάντα ότι νοιαζόμουν υπερβολικά.
Ακόμη το κάνω. Δεν μετανιώνω όμως, δική μου επιλογή είναι.
Κάπου διάβασα ότι το μόνο που χρειάζεται για να οδηγηθεί ακόμη και ο πιο λογικός άνθρωπος στην τρέλα, είναι μια άσχημη μέρα.
Οι δίκες μου μέρες είναι μόνο τέτοιες.
Μίζερες μέρες, συνοδευόμενες από μόνο λάθος βήματα. Εκεί που πατούσα πάνω στην γραμμή, έχασα τον δρόμο μου.
Δεν ήταν μόνο αυτή όμως η απώλεια μου.
Τον τελευταίο μήνα, φοβάμαι να κοιμηθώ. Έχοντας πια χάσει τα λεπτά αυτά όρια, ζω στον φόβο. Κλείνω τα μάτια μου και εικόνες που διαταράσσουν τα πάντα στην ψυχή μου, ξεπηδούν από το πουθενά.
Δεν είναι εύκολο ξέρεις να βλέπεις πράγματα που δεν μπορείς να έχεις.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η θεματογραφία είναι πάντα διαφορετική. Κάθε βράδυ, κάθε όνειρο, καθεμία πραγματικότητα φωνάζουν πράγματα που όσο σφιχτά και να κλείσω τα αυτιά μου, δεν μπορώ να αγνοήσω.
Στιγμές χαράς που με στοιχειώνουν καθώς δεν γυρνούν πίσω, στιγμές στις οποίες ο μεγαλύτερος μου φόβος γίνεται πραγματικότητα.
Πώς γίνεται να παραμείνεις λογικός όταν τα πάντα γύρω σου σε ωθούν στην τρέλα;
Όσο και να ψάχνω, η απάντηση δεν έρχεται ποτέ. Η ζωή δεν είναι μόνο ένα παιχνίδι τελικά, είναι ένας αγώνας.
Όσο και να τρέξω όμως, η τερματική γραμμή μοιάζει να απομακρύνεται ολοένα και πιο πολύ.
Ώσπου κουράζομαι. Τα πόδια μου δεν μπορούν να με οδηγήσουν παραπέρα. Το σώμα μου αντιστέκεται σθεναρά, δεν αντέχει άλλο. Όχι άλλο πόνο.
Παιχνίδι, αγώνας, οτιδήποτε και αν είναι, εγώ έμαθα ότι δεν ξέρω να κερδίζω.
Κάποιος μου πε ότι αν δεν μπορώ να κερδίσω, να κοιτάζω να μην χάνω επίσης.
Εγώ έχασα και το πληρώνω κάθε μέρα.
Είναι αργά, δεν έχουν νόημα οι λέξεις. Και πάλι δεν ξέρω τι έχει νόημα.
Είναι άσχημο να μην ξέρεις πώς να συνεχίσεις. Πώς να ονειρευτείς.
Δεν μ’ αρέσουν τα όνειρα, με μπερδεύουν.
Συγγνώμη Ειρήνη για το πώς κατάντησα.
Συγγνώμη για όλα.
Φόβος, χαρά, λύπη, αγωνία, όλα είναι εκεί.
Πώς ξεχωρίζεις λοιπόν τι είναι πραγματικό;
Η διαχωριστική γραμμή είναι τόσο λεπτή.
Ένα λάθος βήμα και ξαφνικά χάνεις το παιχνίδι. Γιατί όλα ένα παιχνίδι είναι στην ζωή αυτή. Ένα παιχνίδι εξουσίας στο οποίο μοιάζει να κερδίζει αυτός που νοιάζεται λιγότερο.
Όπως ήταν φυσικό, εγώ έχασα.
Μ' αρέσει να χάνω σε αυτό το παιχνίδι. Το να κερδίζω δεν ήταν ποτέ το «φόρτε» μου. Το αδύνατο σημείο μου ήταν πάντα ότι νοιαζόμουν υπερβολικά.
Ακόμη το κάνω. Δεν μετανιώνω όμως, δική μου επιλογή είναι.
Κάπου διάβασα ότι το μόνο που χρειάζεται για να οδηγηθεί ακόμη και ο πιο λογικός άνθρωπος στην τρέλα, είναι μια άσχημη μέρα.
Οι δίκες μου μέρες είναι μόνο τέτοιες.
Μίζερες μέρες, συνοδευόμενες από μόνο λάθος βήματα. Εκεί που πατούσα πάνω στην γραμμή, έχασα τον δρόμο μου.
Δεν ήταν μόνο αυτή όμως η απώλεια μου.
Τον τελευταίο μήνα, φοβάμαι να κοιμηθώ. Έχοντας πια χάσει τα λεπτά αυτά όρια, ζω στον φόβο. Κλείνω τα μάτια μου και εικόνες που διαταράσσουν τα πάντα στην ψυχή μου, ξεπηδούν από το πουθενά.
Δεν είναι εύκολο ξέρεις να βλέπεις πράγματα που δεν μπορείς να έχεις.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η θεματογραφία είναι πάντα διαφορετική. Κάθε βράδυ, κάθε όνειρο, καθεμία πραγματικότητα φωνάζουν πράγματα που όσο σφιχτά και να κλείσω τα αυτιά μου, δεν μπορώ να αγνοήσω.
Στιγμές χαράς που με στοιχειώνουν καθώς δεν γυρνούν πίσω, στιγμές στις οποίες ο μεγαλύτερος μου φόβος γίνεται πραγματικότητα.
Πώς γίνεται να παραμείνεις λογικός όταν τα πάντα γύρω σου σε ωθούν στην τρέλα;
Όσο και να ψάχνω, η απάντηση δεν έρχεται ποτέ. Η ζωή δεν είναι μόνο ένα παιχνίδι τελικά, είναι ένας αγώνας.
Όσο και να τρέξω όμως, η τερματική γραμμή μοιάζει να απομακρύνεται ολοένα και πιο πολύ.
Ώσπου κουράζομαι. Τα πόδια μου δεν μπορούν να με οδηγήσουν παραπέρα. Το σώμα μου αντιστέκεται σθεναρά, δεν αντέχει άλλο. Όχι άλλο πόνο.
Παιχνίδι, αγώνας, οτιδήποτε και αν είναι, εγώ έμαθα ότι δεν ξέρω να κερδίζω.
Κάποιος μου πε ότι αν δεν μπορώ να κερδίσω, να κοιτάζω να μην χάνω επίσης.
Εγώ έχασα και το πληρώνω κάθε μέρα.
Είναι αργά, δεν έχουν νόημα οι λέξεις. Και πάλι δεν ξέρω τι έχει νόημα.
Είναι άσχημο να μην ξέρεις πώς να συνεχίσεις. Πώς να ονειρευτείς.
Δεν μ’ αρέσουν τα όνειρα, με μπερδεύουν.
Συγγνώμη Ειρήνη για το πώς κατάντησα.
Συγγνώμη για όλα.
Είναι υπέροχο. Τίποτα άλλο .
ΑπάντησηΔιαγραφή